گیاهان و میوه ها

منبع : نرم افزار دایره المعارف سلامت با طبیعت مهندس سید رحمت الله انصاری

خواص درمانی بعضی از گیاهان و میوه ها

---

 اسپند را ضد کرم دانسته‌اند در قولنج‌ها و سیاتیک و در دنبالچه و لگن  و در اثر فشار لگن و Pubis     و آن را خالص کننده ترشحات غلیظ ریه و پاک کننده قفسه سینه و درمان کننده صرع و دفع‌کننده صفرای سوخته (صفرا و سودا) می‌دانند. درد را قطع می‌کند و جریان خون قاعدگی و ادرار را تسریع می‌کند و خاصیت ضدعفونی کننده دارد و خواب‌آور است. مشکلات و پیچیدگی‌های فکری را روشن می‌کند و مقاربت را لذت بخش می‌کند و برای کسانی که بدن و مغزشان به سردی گرائیده است بسیار مفید است.

انگور یکی از بهترین منابع طبیعی گلوکز و فروکتوز است. اخیراً ترکیب دیگری به نام ویتامین P     از آن تهیه می‌شود. این ویتامین در جلوگیری از خونریزیهای ناشی از بیماری قند بسیار موثر است،  تورم وریدی و تصلب شرائین بدن را بخوبی بهبود می‌بخشد، انگور به علت مواد معدنی موجود در آن خاصیتی محرّک، هاضم، آرام‌بخش، اشتهاآور، مبرّد، و مدّر دارد. خون را زیاد و تصفیه می‌کند و ناتوانی عمومی را درمان می‌بخشد.

یک رژیم انگور را با یک وعده 2/1 کیلو یک دهه و سپس در دهه دوم دو وعده و در دهه سوم ماه سه وعده کامل بجای غذا می توان استفاده کرد که خواص بیشماری دارد.سرکه  از بهترین داروهای کاربردی به خصوص در آخر غذا و برای بیماری‌های قلب و عروق و گوارش است.

"از گل بنفشه به عنوان نرم کننده اختلالات صفراوی و ناراحتی ریه استفاده می‌شود. در هند از گل بنفشه به عنوان معرق و برای کاهش تب استفاده میکنند.

گل بنفشه مسهل صفرا می‌باشد و عطش، حدت خون، تب‌های گرم و خفقان را تسکین می‌دهد اگر همراه آلو و ماء الشعیر خورده شود اثر آن بیشتر است. برای نزله، زکام، سرفه،پلورزی و سرماخوردگی، ناراحتی‌های معده، کبد و طحال و درد کلیه چه از طریق خوردن و چه از طریق مالیدن و دم کرده آن روی عضو و استفاده از ضماد بکار می‌رود. بوییدن گل تازه بنفشه خواب‌آور است."

گل بنفشه را برای تصفیه خون، رفع جوش، کورک، تبخال، دمل و نظایر آن می‌خورند. ضماد گل بنفشه برای بیماریهای پوستی تجویز می‌شود و از ریشه آن بعنوان قی‌آور استفاده می‌گردد. اسراف در خوردن گل بنفشه موجب ضعف و باعث سنگینی معده و آشفتگی حال می‌شود. در این قبیل موارد باید انیسون خورده شود. گل بنفشه را در موقع تهیه نباید زیاد جوشانید زیرا اثر آن کاسته می‌شود و دم کرده آن همیشه بهتر است.

سیر و پیاز از نظر گیاه شناسی از یک جنس می‌باشند. بیش از 60 گونه گیاه مختلف از جنس سیر در مصر و عربستان می‌روید. مردم مصر باستان علاقه‌ی زیادی به سیر و پیاز داشتند. کارگرانی که به خدمت گرفته شده بودند، در برنامه‌ی غذایی‌شان علاوه بر تربچه، سیر و پیاز نیز وجود داشت. این هر دو گیاه از نظر طبی بسیار مفیدند اما بویی زننده و طعمی تند دارند مخصوصاً‌ اگر به صورت خام مصرف شوند.

تاتوره علفی گیاهی است علفی یکساله و خیلی سمی. بلندی آن در حدود یک متر و یا کمی کمتر است. ساقه‌ی آن استوانه‌ای، برگ‌های آن ناصاف، پهن به طول 15ـ10 و پهنای 8ـ7 سانتی متر، به شکل مثلث نوک تیز است و در اطراف برگ بریدگی‌ها و شکستگی‌های نامنظم وجود دارد. گل‌های آن درشت و منفرد، بوقی شکل به رنگ سفید یا بنفش است که در اواخر بهار ظاهر می‌شود. بعلت گل‌های زیبا و درشت که دارد، از گیاهان زینتی است و در باغ‌ها و گل‌کاری‌ها کاشته می‌شود. میوه‌ی آن پوشینه است به شکل تخم‌مرغ، خارج آن خاردار و داخل آن به چهار محفظه تقسیم می‌شود و در حدود 400 عدد دانه‌ی آن در این چهار محفظه قرار دارد.

 

"1)      اگر برگ له شده تاتوره را روی هر ورم یا دمل دیگری بگذارند باعث تحلیل آن می‌شود و برای التیام زخم‌ها نیز مفید است. ضماد آن برای التیام زخم‌های سرطانی و سوختگی‌ها و بواسیر دردناک نافع است.

2)        مقدار خوراک از جرم یا گرد آن از 5  سانتی گرم تا 5/0 گرم است."

جنطیانا اشتها‌آور است و معمولاً‌ در دوران نقاهت پس از بیمار‌ی‌ها به صورت خیس کرده در آب مصرف می‌شود و اثر تب‌بر دارد. به طوری که سابقاً در مورد تب مالاریا برای آن خاصیت شبیه گنه‌گنه ولی ضعیف‌تر از آن قائل بودند و در موارد اختلالات خنازیری و روماتیسم مزمن و نقرس و ضعف قوای جنسی مصرف می‌شود. مقدار خوراک از گرد ریشه‌ی جنطیانا 4ـ3/0 گرم قبل از غذا می‌باشد. در اطفال از مقدار کمتر باید استفاده شود. معمولاً جنطایا را به صورت تنطور و عصاره مصرف می‌کنند. از خیسانده‌ی 5 گرم ریشه در 1000 گرم آب نیز استفاده می‌شود. معمولاً ریشه این گیاه را در پائیز جمع‌آوری می‌شود. ریشه‌ی گیاه تلخ و خنک‌کننده است و برای معالجه بیماری‌های کبد، زردی، قرمزی چشم، ورم و التهاب گلو، خشکی و تلخی دهان تجویز می‌شود.

 

زرآوند از نظر طبیعت طبق نظر و رای حکمای طب سنتی گرم و خشک است

ضماد آن برای محل گزیدگی عقرب و مار و رویانیدن گوشت در محل زخم شده مفید است. در هند ریشه‌ی نوعی زرآوند دراز را به عنوان تریاق (پادزهر) در موارد گزش مار کبری به کار می‌برند.

افرادی که راست روده آنان به رخاء «سستی» مبتلا شده و مقعد آنان بیرون می‌آید می‌توانند پوست سفید و چوبی میوه پسته را با مقدار برگ مورد و جفت در آب بجوشانند و پس از نیمگرم شدن در آن بنشینند که بیماری را برطرف می‌کند. مربای پوست پسته چنانچه  با شکر نی و زعفران درست شده باشد مقوی اعصاب و برطرف کننده رطوبات و معالج لاغری بدن خواهد بود."